Er was eens een pluche rat. Volgens de beschrijving was het eigenlijk een muis, maar hij was zo groot als een rat, en dat is toch wel wat. Hij lag in een bak bij de Ikea, samen met nog honderden soortgenoten: bruine, grijze, zwarte en witte. Allemaal zacht en pluizig en voor maar een euro per stuk. Niemand wist hoe lang hij daar had gelegen. Zelf wist hij het ook niet. Ze deden niet veel, daar in die bak. Ze lagen er maar bovenop elkaar en door elkaar. Dat was wel lekker knus en lekker warm. En ratten liggen graag gewoon boven op elkaar, dus ze hadden het er eigenlijk prima naar hun zin. Af en toe kwam er een mens voorbij die ze oppakte en dan toch weer teruglegde. Nou, liever werden ze met rust gelaten, dat hele oppakken en weer neerleggen vonden de pluche ratten maar niks. Laat ze maar lekker slapen. Het waren net echte ratten.
Op een regenachtige zaterdagmiddag kwam er een jonge vrouw voorbij. En hoewel ze al veel te oud was voor de kinderafdeling, en zelf nog lang geen kinderen had, en hier dus helemaal niets te zoeken had, vond ze het stiekem toch leuk om eventjes te kijken. Vooral de knuffelbeesten had ze een zwak voor. En ja hoor, zij pakte Pluche de rat op. En ze liet niet meer los. Ze twijfelde nog even of ze misschien een grijze of een witte rat mee zou nemen, maar het is toch de bruine Pluche geworden. Omdat ze al twee echte ratten had, de ene zwart met wit en de andere grijs met wit. Het mens vond het een heel grappig idee om de bruine pluche rat ook in de kooi te zetten, maar vond Pluche dat ook een goed idee? Hij had geen idee wat hem te wachten stond.
Pluche de rat vond het heel eng om zomaar weggehaald te worden bij zijn vriendjes. Maar toen hij in de hand van de jonge vrouw de Ikea kinderafdeling afliep, keek hij zijn geborduurde oogjes uit. Zo ver van huis was hij nog nooit geweest! Ze gingen een gigantische trap af, en daar beneden ging nog eens een wereld voor hem open. Potten, pannen, borden, bestek, Pluche wist niet eens wat het allemaal was en waar het allemaal voor diende, maar hij vond het reuze interessant. Helaas vond het mens het ook wel interessant, want ze zocht er een paar placemats uit voor op haar nieuwe tafel, en toen vond ze het een beetje onhandig om alles in haar handen te houden en heeft ze een grote gele tas gepakt. En ja hoor, Pluche de rat verdween onderin de tas. Toen kon hij niks meer zien, hij slingerde alleen wat heen en weer in die tas terwijl de vrouw ermee rond liep. En gaandeweg verzamelde ze nog meer spullen. Het werd druk in de tas, maar wat er nu allemaal op Pluche drukte, waren geen zachte kleine rattenlijfjes. Een plastic krat, een kruk, een bloempot. Pluche vond het helemaal niet prettig. En toen hij eindelijk de tas uit mocht, werd hij bijna direct in een andere tas gegooid. Mensen zijn echt respectloos, mopperde het speelgoedratje. Hij heeft de rest van die middag – en dat voelde als een hele lange middag aan – nog in die volle tas gezeten.
Die avond werd hij echter uit de tas gehaald. En het mensje dat hem had gekocht bekeek hem en lachte naar hem. En toen knipte ze die gigantische flappen met productinformatie en waarschuwingen en waslabels in zesendertig talen van hem af. Dat was wel een opluchting, zeg! Pluche begon toch een beetje te ontspannen. Dus zo voelt het om een nieuw thuis te krijgen! Hij werd op tafel gezet, dat moest een paar keer opnieuw want hij viel steeds op zijn snufferd. Maar toen hij eenmaal netjes bleef zitten, mocht hij een poosje zo zitten, en dat vond hij toch wel erg leuk.
Daar zat hij dan, lekker om zich heen te kijken. Maar dat feest duurde niet lang… Wat gebeurde er toen?
Pluche werd in de kooi gezet met de echte ratten! Hier zie je hoe hij een staarwedstrijd doet met Zaza, en Lea kijkt van een afstandje toe. Is dat niet ontzettend leuk? Wie zou er gewonnen hebben?
Helaas, Pluche de rat moest al snel het onderspit delven. Hij heeft de eerste nacht in de kooi niet overleefd. Vaarwel, Pluche, het was leuk je gekend te hebben.
